Zawstydzenie tłuszczu: co to jest i dlaczego jest tak poważne dla tych, którzy go cierpią
Bycie ofiarą zawstydzania tłuszczu oznacza zranienie przez nadwagę. Jest to postawa dyskryminacyjna i oparta na fobii tłuszczowej, która powoduje silne poczucie wstydu u osoby, która jest ofiarą. Tworzy piętno i niepewność, podsycając możliwość cierpienia na zaburzenia odżywiania. Poczucie dobrego samopoczucia w ciele to pierwszy krok w walce ze wstydem ciała, możesz czerpać inspirację z poniższego filmu, aby zrozumieć, jak to zrobić.
Zawstydzenie tłuszczu dyskryminuje ciało kobiet i mężczyzn
Pod pojęciem zawstydzania tłuszczu rozumiemy całą serię dyskryminacji i wykroczeń wobec osób otyłych lub uważanych za takie przez społeczeństwo. Jest to słowo wymyślone w Stanach Zjednoczonych, gdzie ruch na rzecz pozytywnego nastawienia ciała zdecydowanie wyprzedza Włochy. Chociaż mogą to cierpieć również chłopcy, to przede wszystkim oskarżane są ciała kobiet: za grube lub za chude, ale zawsze ofiara skrajnie winy, zawstydzania ciała. Ciężar kobiety staje się przedmiotem szyderstw, kpin i ciężkich żartów, które popychają tych, którzy cierpią na tę presję, ku głębokiej niepewności, która może trwać całe życie.
Niestety, w ostatnich latach zjawisko to dosłownie eksplodowało w sieciach społecznościowych i mediach, a nawet sławni ludzie kalibru Adele i Britney Spears doświadczyli na swojej skórze całej przemocy tej postawy obwiniania ciała uważanego za „grube” przez „ powszechna opinia.
Zobacz też
Według dr Simony Calugi, prezes AIDAP (Włoskiego Stowarzyszenia Zaburzeń Odżywiania i Wagi), ludzie, którzy stają się protagonistami zawstydzania tłuszczem lub fobii tłuszczowej, używając włoskiego terminu, wyrażają zdecydowanie negatywną opinię wobec tych, których uważa się za „ winny” posiadania ciała, które wykracza poza standardy szczupłości narzucone przez świat zachodni.
Istnieje zasadnicza różnica dotycząca terminu „wstyd” między „włoskim a” angielskim: jak słusznie określają językoznawcy, w naszym języku słowo zawstydzanie nie może być rozumiane dosłownie jako „wstyd” (własnego tłuszczu lub niedoskonałego ciała). , w tym przypadku), ale jako prawdziwe piętno. Osoba dotknięta tym piętnem nałożonym przez część społeczeństwa jest w ten sposób wyśmiewana, marginalizowana i obwiniana, dopóki, niebezpiecznie osądzona na poziomie psychologicznym, może udać się na spotkanie z poważnymi problemami w związek z jego ciałem i zaburzenia odżywiania.
Od wstydu do zaburzeń psychicznych: tak odczuwają osoby, które poddają się zawstydzaniu ciała
Ta sytuacja skrajnej kruchości może mieć również poważne reperkusje w relacji z jedzeniem: często kobiety będące ofiarami wstydu dla ciała robią wszystko, aby trzymać się ideału doskonałości, który zagraża ich zdrowiu.
Ludzie, którzy są zranieni przez tłuste ciało, doświadczają głębokiego złego samopoczucia. Czują się winni, ponieważ nie respektują standardów piękna narzuconych przez zachodnie społeczeństwo i cierpią z powodu silnego obniżenia poczucia własnej wartości. są one od nierealistycznego celu, jakim jest wprowadzenie rozmiaru 38. U podstaw piętna na tle tłuszczu jest powszechna opinia, że osoba z nadwagą jest słaba i ma małą siłę woli, ponieważ nie jest w stanie kontrolować swojego ciała.
Długa lista negatywnych cech jest związana z osobami otyłymi i osobami z dużą nadwagą i nierzadko zdarza się, że ofiary postawy tłuszczofobicznej są na dłuższą metę doprowadzane do izolowania się i znikania z życia społecznego . Te doznania są doskonale znane pisarce Amy Erdman Farrell, autorce opublikowanego we Włoszech pod koniec 2020 roku eseju zatytułowanego „Fat Shame. Piętno tłustego ciała”. W swojej książce Amy Erdman Farrell analizuje historię piętna tłuszczu, odnosząc ją do innych rodzajów uprzedzeń, poczynając od rasowych, w celu wykazania, jak bardzo wygląd fizyczny (w szczególności kobiet) służył wspieraniu pewna idea społeczeństwa patriarchalnego.
Niestety, nawet w Ameryce, gdzie narodziła się kultura pozytywnego nastawienia ciała, jest wielu ludzi (nawet sławnych), którzy splamili się tłustym wstydem. Według New York Times nawet Joe Biden i Oprah Winfrey. Jednak w odpowiedzi na te związane z tłuszczofobią i dyskryminacją celebryci nowej generacji reagują na rymy.
Jak walczyć z zawstydzeniem tłuszczu
Jak Gigi Hadid, która na swoim profilu na Instagramie twierdzi, że jest dumna ze swojego ciała, czy Rihanna, symbol nowej modelki, która skupia się na samostanowieniu.
Coś się jednak zmienia także we Włoszech, jeśli chodzi o wizję tego problemu. Filippo Sensi w wystąpieniu w Parlamencie poprosił o interwencję prawa strukturalnego przeciwko wszelkim rodzajom nękania, nawet tym wymierzonym w otyłych ludzi. To, że coś się zmienia, widać nie tylko w stanowiskach zajmowanych przez polityków czy znanych ludzi, ale także w „pojawianiu się nowej świadomości wśród pracowników służby zdrowia.
Lekarze w rzeczywistości są coraz bardziej przekonani, że „otyłość to prawdziwa patologia o złożonych przyczynach, trudna do rozwiązania za pomocą diety i ćwiczeń fizycznych. Aby wspierać potrzebę szerszej wizji, która nie dyskryminuje osób z nadwagą c” jest również profesor Geltrude Mingrone , dyrektor UOC Patologii Otyłości Fundacji Szpitala Uniwersyteckiego Gemelli.Doktor opracował ważny dokument zaangażowania w walkę z piętnem tłuszczu opublikowany w prestiżowym czasopiśmie Nature Medicine.
Kolejnym symbolem walki ze wstydem dla ciała jest rozpoczęta w 2018 roku petycja przeciwko serialowi Insatiable wyprodukowanemu przez Netflix. Spektakl opowiada historię amerykańskiej dziewczyny, która po zawstydzaniu ciała grubym ciałem postanawia zemścić się na tych, którzy z niej wyśmiewali. Prawdziwy bohater opowieści miał poważny problem z zaburzeniami odżywiania i to jeden z powodów, dla których serial został ucięty w zarodku; w rzeczywistości wydaje się, że pod pretekstem mówienia o temacie zawstydzania tłuszczu, serial wywołał nierównowagę w zachowaniach żywieniowych.
Ci, którzy codziennie doświadczają dyskryminacji ze względu na swój wygląd fizyczny, na zawsze będą kojarzyć szczęście z chorym ideałem cielesnej doskonałości. Jedynym sposobem, aby nie wpaść w tę pułapkę, jest świadomość, że bycie grubym lub chudym nie określa naszej wartości jako istot ludzkich.
